Waarom? Omdat ik de dynamiek van de parkeerwereld al sinds eind jaren tachtig inspirerend vind. Een parkeerprobleem staat altijd dicht bij de samenleving. Ik hoef maar op een feestje te vertellen dat ik adviseer over parkeren en geheid dat iemand me aanbeveelt om contact op te nemen met de gemeente waar hij of zij woont. Daar is de parkeerpuinhoop immers groter dan elders. Kortom, aan gespreksstof geen gebrek. Parkeren houdt de gemoederen bezig en het directe contact met mensen daarover fascineert me.

Ik heb in ruim vijfentwintig jaar alle uitdagingen op het gebied van parkeren meegemaakt. Het begon eind jaren tachtig met de eerste experimenten op het gebied van fiscalisering. Het begon eveneens met de vraag hoe we strandbezoekers op afstand konden laten parkeren om de verkeers- en parkeerdruk rond Scheveningen te verlichten. Een ParkeerVerwijsSysteem en de StrandExpress waren daar de praktische gevolgen van. Vernieuwend waren we toen.

De locatie en het optimaal afstemmen van aanbod op de vraag is jarenlang een uitdaging geweest. Ik heb voor de Gasunie in Groningen, verschillende ministeries en diverse ziekenhuizen de ontsluiting en interne afwikkeling onderzocht. Een resultaat daarvan was bijvoorbeeld de koppeling van verschillende parkeergarages onder het Spui in Den Haag. Creatief waren we toen.

Toen ik in 1993 voor mezelf begon, wist ik dat parkeervraagstukken een grote rol in de gebouwde omgeving zouden gaan spelen. Ik heb jaren prettig samengewerkt met planologen, verkeerskundigen, psychologen, economen en juristen. Vraagstukken gingen over organisatie, economische effecten van parkeertarieven en exacte formuleringen van verordeningen. Ambitieus en toegewijd waren we toen.

De vele parkeeradviseurs die er inmiddels zijn, staan vooral een technische aanpak voor. Tellen, meten, rekenen, regelen… Ik niet, ik ben nog steeds van de haalbare en gedragen oplossingen. Natuurlijk moet er ook gerekend worden maar dat is niet de hoofdzaak. Parkeerproblemen moeten dicht bij de mensen opgelost worden. Pragmatisme, daar gaat het om. Weg met de integrale beleidsnota’s, het is tijd voor “agile” oplossingen want voordat een dikke nota gereed is, gaat de samenleving alweer een andere kant op.

Ik denk dat we in de komende jaren vooral moeten inspelen op de lessen van de crisis. Het bezit van een auto is niet meer belangrijk, de wetenschap dat we over een auto kunnen beschikken wel. We gaan meer delen en we gaan de alternatieven van de auto meer benutten. Dankzij de snelle ontwikkelingen in de ICT hoeven we er ook niet altijd meer op uit. Dat vraagt om een nieuwe visie op parkeren en dat vraag om nieuwe creativiteit. Maar vooral vraagt het om het vermogen om met de samenleving de dialoog aan te gaan over het te volgen spoor.

Daarom doe ik het al ruim vijfentwintig jaar met plezier, omdat elk vraagstuk uniek is en omdat elke opgave vraagt om creativiteit, commitment en communicatieve vaardigheden.

Bart van de Hulsbeek, juli 2014